باتری شارژی

باتری‌های نیکل– هیدرید فلز

(به انگلیسی: Nickel–metal hydride battery) (مخفف انگلیسی: NiMH یا Ni–MH) گونه‌ای از باتری‌های قابل شارژ هستند که شباهت زیادی با باتری‌های نیکل-کادمیمی دارند.
در این باتری‌ها الکترود مثبت از جنس نیکل اکسی هیدروکسید (مانند باتری‌های نیکل-کادمیمی) و الکترود منفی از جنس آلیاژ جذب کننده هیدروژن (به جای کادمیم) استفاده شده است.
این نوع باتری در قیاس با نوع نیکل-کادمیم، دو تا سه برابر ظرفیت بیشتری دارند.
همچنین نخستین بار این نوع پیل در سال ۱۹۸۹ میلادی به صورت تجاری به بازار عرضه شد.

باتری سیلد اسید

VRLA یا باطری سیلد اسید Valve-regulated که اغلب با همان باتری سیلد اسید شناخته می شود.

نوعی از باتری های لید اسیدی است. با توجه به ساختار مهندسی آنها، توانایی استفاده در حوزه های گوناگون، بدون نیاز به تعمیرات را دارند.

البته تنها نیازی که به تعمیرات دارند، تمیز کردن آنها است و موارد دیگری را شامل نمی شود.

در باتری ها یکی از فاکتورهایی که باعث خرابی آنها می شود.

دمای بالای بیش از حد در محیط و وجود گرد و غبارهای زیاد است.
باطری های سیلد اسید در انواع کاربردهای برقی استفاده می شوند.

علی الخصوص در محل هایی که با قطعی برق بالا مواجه هستند و نیاز به برق DC است.

باتری های VRLA یا لید اسیدی، دارای دو نوع AGM و GEL هستند. در باتری GEL به الکترولیت آنها پودر سیلیکا اضافه می شود که فرم ژل را به آن می دهد.

باتری AGM نیز مخفف Absorbed glass mat می باشند که در میان پلیت های باتری، از فایبرگلاس استفاده می شود. هر دو نوع GEL و AGM مزایای خود را نسبت به یکدیگر دارند.

باتری‌های لیتیم پلیمر

(به انگلیسی: Lithium polymer battery) (مخفف انگلیسی: Li-poly, Li-Pol, LiPo, LIP, PLI , LiP) گونه خاصی از باتری‌های لیتیم-یون قابل شارژ هستند .

 نخستین بار از سال ۱۹۹۵ به بازار معرفی شدند.
این باتری‌ها قابل استفاده در تجهیزات قابل حمل مانند اسباب بازی‌ها، تلفن همراه و دوربین دیجیتال هستند.
این باتری‌ها تا ولتاژی حدود ۳٫۷ ولت را پشتیبانی می‌کنند.
این باتری‌ها علاوه بر ویژگی‌های باتری‌ها لیتیم-یون دو ویژگی مهم سبک بودن و شکل پذیری را نیز دارا می‌باشند.
به این معنی که این باتری‌ها را می‌توان به هر شکل دلخواه ساخته و مورد استفاده قرار داد.
این ویژگی موجب شده تا سازندگان گوشی‌های تلفن همراه اقبال بیشتری به سمت این نوع پیل گالوانی پیدا کنند.

باتری لیتیوم-یون (به انگلیسی: Lithium-ion battery)

(مخفف انگلیسی: Li-ion یا LIB) یک خانواده از باتری‌های قابل شارژ است که در آن در زمان تخلیه، یون‌های لیتیوم از الکترود منفی به سمت الکترود مثبت و در هنگام شارژ شدن وارونه حرکت می‌کنند.
باتریهای لیتیم ـ یون بالاترین چگالی انرژی را فراهم می‌سازند.

تقریباً دو برابر انرژی قابل دسترسی از باتریهای نیکل ـ کادمیم.

آنها به دشارژ کامل نیاز ندارند و می‌توان از جریان بالاتری برای شارژ و دشارژ بدون آسیب به باتری استفاده کرد.

در هنگام دشارژ افت پتانسیل کمی دارند، به دوره break-in نیاز ندارند و از مسئله حافظه باتری خبر ندارند. می‌توانید در هر زمانی یک باتری لیتیم ـ یون را بی آنکه روی کارایی باتری اثر بگذارد شارژ کنید.

اما چون باتریهای لیتیم ـ یون معمولاً دارای طول عمر شارژ/دشارژ ۳۰۰ تا ۵۰۰ چرخه هستند و اگر زود به زود و قبل از تخلیه، این باتری شارژ شود طول عمر باتری پایین می‌آید.

همچنین در صورت ادامه شارژ پس از پر شدن، باتری آسیب دیده و از عمر آن کاسته می‌شود .

به همین دلیل برای شارژ آنها از مدارهای محافظ هوشمند استفاده می‌شود تا پس از پر شدن جریان شارژ قطع شود و باتری بیش از حد شارژ نشود.

با آنکه بسیاری از سازندگان باتری‌های لیتیم ـ یون طول عمر باتری را تا سه سال ذکر می‌کنند.

بعضی از مصرف‌کنندگان طول عمر تا ۱۸ ماه را گزارش کرده‌اند.

باتری‌های نیکل–کادمیم

(به انگلیسی: Nickel–cadmium battery) (مخفف انگلیسی: NiCd یا NiCad) گونه‌ای از باتری‌های قابل شارژ هستند .
که در آن از نیکل (III) اکسید و کادمیم به صورت فلز به عنوان الکترود استفاده شده است.
این نوع از باتری‌ها نخستین بار توسط مهندس سوئدی والدمار جانگنر در سال ۱۸۹۹ میلادی اختراع گردید.
مصرف عمده این نوع از باتری‌ها در لوازم الکترونیکی چون گوشی‌های تلفن قابل حمل است.

دیدگاهتان را بنویسید