تأمین انرژی در سراسر جهان شامل تولید و آماده سازی سوخت، تولید برق و حمل و نقل انرژی است. تأمین انرژی یک صنعت گسترده است و اقتصاد جهانی را گسترش می دهد. بیش از ۱۰ درصد از مخارج جهانی برای اهداف مربوط به تأمین انرژی استفاده می شود.
از کل انرژی تولید شده ۸۰ درصد از آن مربوط به انرژی های فسیلی است. نیمی از این مقدار توسط چین، ایالات متحده و کشورهای عربی در حاشیه خلیج فارس تولید می شود. کشورهای حاشیه خلیج فارس و نروژ بخش اعظم تولید خود را به اتحادیه اروپا و ژاپن صادر می کنند که در آنها انرژی کافی، مناسب با میزان تقاضا، تولید نمی شود. نرخ تولید انرژی به آرامی افزایش می یابد، به جز انرژی خورشیدی و باد که بیش از ۲۰ درصد در سال رشد می کنند.
انرژی تولید شده، به عنوان مثال به صورت نفت خام فرآوری می شود که آن را برای مصرف مناسب توسط مصرف کنندگان نهایی فراهم می کند. زنجیره تامین بین تولید و مصرف نهایی شامل بسیاری از فعالیت ها شامل تبدیل انرژی و تجارت و حمل و نقل بین کشورها است و باعث از بین رفتن یک سوم انرژی قبل از مصرف آن می شود.
مصرف انرژی برای هر فرد در آمریکای شمالی بسیار زیاد است در حالی که این مقدار در کشورهای در حال توسعه، کم و تجدید پذیر است.
انتشار دی اکسید کربن در سراسر جهان از احتراق سوخت در سال ۲۰۱۵ به میزان ۳۲ گیگاتون بوده است. با توجه به سیاست انرژی معاصر در کشورها، آژانس بین المللی انرژی (IEA) انتظار دارد که مصرف انرژی در جهان در سال ۲۰۴۰ بیش از یک چهارم مقدار فعلی آن افزایش یابد و با وجود هدفی که در توافق نامه پاریس در مورد تغییرات آب و هوایی تعیین شده است، تقریباً غیر قابل دستیابی است. چندین سناریو برای رسیدن به این هدف توسعه داده شده است.
انرژی اولیه همان انرژی تولید شده در سراسر جهان است که به طور مستقیم از منابع طبیعی استخراج شده یا گرفته می شود. در آمار انرژی، انرژی اولیه (PE) به مرحله اول اشاره دارد که در آن انرژی قبل از هر فرآیند تبدیلی یا تبدیل شدن های مکرر وارد زنجیره تأمین انرژی می شود.
تولید انرژی معمولاً به عناوین زیر طبقه بندی می شود:
ارزیابی انرژی اولیه برای سهولت در اندازه گیری و مقایسه انواع مختلف انرژی از قوانین خاصی پیروی می کند. با توجه به این قوانین، اورانیوم به عنوان یک نوع انرژی اولیه محاسبه نمی شود بلکه به عنوان منبع طبیعی برای انرژی های اولیه هسته ای دسته بندی می شود. به طور مشابه، انرژی آب و جریان هوا که توربین های آبی و بادی را هدایت می کند، و نور خورشید را که پنل های خورشیدی را تحت تأثیر قرار می دهد، نه به عنوان انرژی اولیه بلکه به عنوان منابع این انرژی طبقه بندی می شوند.
تولیدکنندگان برتر انرژی اولیه ایالات متحده آمریکا تگزاس با ۲۰ درصد، وایومینگ با ۱۱ درصد، پنسیلوانیا با ۸ درصد، ویرجینیا با ۵ درصد و اوکلاهما با ۴ درصد از تولیدات هستند.
در خاورمیانه نیز کشورهای واقع در حاشیه ی خلیج فارس مانند ایران، عراق، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی و امارات بیشترین تولید انرژی را دارند و در نهایت بخش کوچکی از این انرژی توسط کشور های بحرین، اردن، لبنان، سوریه و یمن تأمین می شود.
از سوی دیگر تولیدکنندگان برتر آفریقا عبارتند از نیجریه، آفریقای جنوبی، الجزایر و آنگولا.
همچنین در اتحادیه اروپا، کشور های فرانسه (عمدتا انرژی هسته ای)، آلمان، انگلیس، لهستان (عمدتا ذغال سنگ) و هلند (عمدتا گاز طبیعی) بیشترین میزان تولید را دارند.
از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷ تولید جهانی ۲٪ افزایش یافته است، به طور عمده در روسیه (۷٪)، منطقه میانه (۸٪) و هند (۵٪)، در حالی که چین ۳٪ کمتر و اتحادیه اروپا ۲٪ کمتر تولید کرده اند. در سال ۲۰۱۸، انرژی جهان ۳٪ افزایش یافته است، که به طور عمده این نتیجه حاصل از افزایش تولید در ایالات متحده (۸٪) بوده است. از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷ انرژی باد ۳۷٪ و انرژی خورشیدی ۷۳٪ افزایش یافته است.
براساس بررسی سیاست های فعلی، آژانس بین المللی انرژی (IEA) انتظار دارد که تقریباً در همه جنبه های امنیت انرژی فشارهای زیادی را اعمال کند. از جمله سیاست ها و اهداف جدید اعلام شده و سیاست های جدید، این آژانس تخمین می زند که تقاضای جهانی انرژی تا سال ۲۰۴۰ به دلیل وجود کشورهای در حال توسعه به رهبری هند، بیشتر از یک چهارم مقدار فعلی آن، افزایش خواهد یافت. انتشار گاز کربن دی اکسید مرتبط با انرژی جهانی به آرامی افزایش می یابد. IEA ادعا می کند این سناریو با استفاده از آنچه دانش علمی می گوید که برای مقابله با تغییرات آب و هوا مورد نیاز است، قابل تأمین نخواهد بود.