اکثر انواع باتری ها می توانند بازیافت شوند.
با این حال، برخی از باتری ها راحتتر از دیگر باتری ها بازیافت می شوند، مانند باتری های خودروی سرب اسید (تقریبا ۹۰٪ بازیافت می شود) و باتری های دکمه ای (به دلیل ارزش و سمی بودن مواد شیمیایی آنها).
نیکل کادمیوم قابل شارژ (Ni-Cd)، هیدرید نیکل متال (Ni-MH)، لیتیوم یون (لیتیم) و نیکل روی (Ni-Zn) نیز می توانند بازیافت شوند.
سرب در باتری اسید سرب می تواند بازیافت شود. سرب اولیه سمی است و بنابراین باید از جریان ضایعات دور شود.
بسیاری از شهرها خدمات بازیافت باتری را برای باتری های اسید سرب ارائه می دهند.
در بعضی حوزه های قضایی، از جمله ایالت های ایالات متحده و استان های کانادا، سپرده های قابل استرداد برای باتری ها پرداخت می شوند.
این باعث می شود تا به جای رها کردن یا دفع زباله های خانگی، باتری های قدیمی بازیافت شوند.
در ایالات متحده، حدود ۹۹٪ سرب از باتری های استفاده شده احیا می شوند. کسب و کارهایی که باتری های جدید خودرو می فروشند، ممکن است باتری های استفاده شده را برای بازیافت جمع آوری کنند.
بیشتر مغازه های باتری و مراکز بازیافت برای باتری های دورانداختنی پول می پردازند. این می تواند یک کسب و کار پر درآمد باشد.
هنگامی که قیمت سرب بالا می رود، باتری های دورانداختنی برای دزدان به هدف تبدیل می شوند.
اغلب در ساعت ها، اسباب بازی ها و بعضی دستگاه های پزشکی، باتری های اکسید نقره دارای مقدار کمی جیوه هستند.
باتری های اکسید نقره می توانند برای بازیابی جیوه بازیافت شوند.
در سال ۲۰۰۶، اتحادیه اروپا دستورالعمل باتری ای تصویب کرد که یکی از اهداف آن نرخ بازیافت باتری بالاتر است.
در دستورالعمل اتحادیه اروپا آمده است که حداقل ۲۵٪ از تمام باتری های استفاده شده در اتحادیه اروپا باید تا سال ۲۰۱۲ جمع آوری شده و تا سال ۲۰۱۶ به میزان حداقل ۴۵٪ افزایش یابد که حداقل ۵۰٪ باید بازیافت شود.
از آوریل ۲۰۰۵ تا مارس ۲۰۰۸، WRAP سازمان غیر دولتی انگلستان، روش های بازیافت باتری در سراسر انگلستان را آزمایش کرد.
باتری های خانگی در انگلستان در شوراهای محل بازیافت و در برخی مغازه ها و مراکز خرید مانند Dixons، Currys، Link و PC World می توانند بازیافت شوند.
طرحی در سال ۲۰۰۸ توسط یک شرکت بزرگ خرده فروشی آغاز شد که باتری های خانگی را رایگان پست می کرد.
این طرح بر اساس درخواست Royal Mail بدلیل ضایعات باتری صنعتی خطرناک ارسال شده و همچنین باتری های خانگی لغو شد.
صنعت باتری قابل شارژ شرکت باتری بازیافتی(RBRC) را تشکیل داده است که برنامه بازیافت باتری به نام Call2Recycle را در سراسر ایالات متحده و کانادا تشکیل می دهد.
RBRC تجارت هایی را با ظروف حمل و نقل پیش پرداخت شده برای انواع باتری های قابل شارژ ارائه می کند .
بررسی میزان بازیافت باتری در کانادا بر اساس داده های RBRC برآورد شد. در سال ۲۰۰۲، میزان آن ۳٫۲٪ بود.
این بدان معنی است که ۳٫۲٪ از باتری های قابل شارژ بازیافت شد و بقیه در زباله ها انداخته شد.
تا سال ۲۰۰۵، به این نتیجه رسید، میزان آن به ۵٫۶٪ افزایش یافته است.در سال ۲۰۰۹، Kelleher Environmental این مطالعه را به روز کرد.
ارزش های نرخ گرداوردی برای مفروضات ذخیره ۵ و ۱۵ ساله به ترتیب عبارتند از: ۸٪ تا ۹٪ برای باتری های NiCd، ۷٪ تا ۸٪ برای باتری های NiMH و ۴۵٪ تا ۷۲٪ برای باتریهای لیتیوم یون و لیتیوم پلیمر که با هم ترکیب شده اند.
مقدار جمع آوری شده از طریق برنامه [RBRC] برای پایان عمر باتری های مصرفی سرب اسید (SLA) 10٪ برای مفروضات ذخیره ۵ ساله و ۱۵ ساله تخمین زده شده است.
یک مقاله نیویورک تایمز در نوامبر ۲۰۱۱ گزارش داد که باتری های جمع آوری شده در ایالات متحده به طور فزاینده ای بدلیل گسترش اختلاف بین شدت مقررات زیست محیطی و مقررات کار بین دو کشور، برای بازیافت به مکزیک منتقل شد.
در سال ۲۰۱۵، Energizer اعلام کرد که باتری های آلکالاین AAA و AA یکبار مصرف با باتری های بازیافتی با وزن ۳٫۸٪ تا ۴٪ با نام تجاری EcoAdvanced عرضه می شوند.
ژاپن ژاپن هیچ قانون ملی بازیافت باتری ندارد، بنابراین توصیه می شود از قوانین محلی و منطقه ای و نظامنامه ها در دفع باتری ها پیروی کند.
انجمن باتری ژاپن (BAJ) توصیه می کند که باتری های آلکالاین، روی-کربن و لیتیوم اولیه از پسماندهای خانگی معمولی طبقه بندی شوند.
حالت BAJ بر روی باتری های دکمه ای و باتری های ثانویه به سمت بازیافت و افزایش استانداردهای ملی برای خرید و فروش این نوع باتری ها است.
در آوریل ۲۰۰۴ مرکز بازیافت باتری قابل شارژ و قابل حمل ژاپن (JBRC) برای مدیریت و ارتقاء بازیافت باتری در سراسر ژاپن ایجاد شد.