انرژی های تجدید پذیر انرژی هایی هستند که از منابع تجدید پذیر به دست می آیند که به طور طبیعی در یک دوره زمانی کوتاه بارها میتوان از آنها استفاد کرد و حتی گاها میتوان به طور مداوم از آنها بهره برد، مانند نور خورشید، باد، باران، جزر و مد، امواج و گرمای زمین.
انرژی های قابل بازیابی اغلب در چهار حوزه مهم انرژی تولید میکنند: تولید برق، گرمایش یا سرمایش هوا و آب، حمل و نقل و خدمات مربوط به انرژی در روستاها و خارج از شهرهای بزرگ.
بر اساس گزارش REN21 در سال ۲۰۱۷، انرژی های تجدید پذیر ۱۹٫۳ درصد برای مصرف انرژی جهانی و ۵/۲۴ درصد برای تولید برق در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ به ترتیب به مصرف رسیده اند.
این انرژی مصرفی به ترتیب به ۸٫۹٪ از زیست توده سنتی، ۴٫۲٪ از انرژی های گرمایی (زیست توده مدرن، زمین گرمایی و حرارت خورشیدی)، ۳٫۹٪ از برق آبی و ۲٫۲٪ باقی ماندهی آن از باد، خورشیدی، زمین گرمایی و دیگر اشکال زیست توده های جهانی تقسیم می شود.
جالب توجه است که سرمایه گذاری های جهانی در فن آوری های تجدید پذیر در سال ۲۰۱۵ به بیش از ۲۸۶ میلیارد دلار رسیده است.
در سراسر جهان، حدود ۷،۷ میلیون شغل مرتبط با صنایع انرژی تجدید پذیر وجود دارد، که سلول های خورشیدی بزرگترین کارفرمای تجدید پذیر است.
سیستم های انرژی تجدید پذیر به سرعت در حال تبدیل شدن به سیستم های کارآمدتر و ارزان تر هستند و سهم این انرژی نسبت به انرژی های دیگردر حال افزایش است.
از سال ۲۰۱۹ در سراسر جهان، بیش از دو سوم کل ظرفیت برق تولید شده، توسط انرژی های تجدید پذیر بوده است. رشد مصرف ذغال سنگ و نفت به دلیل افزایش مصرف انرژی های تجدید پذیر و گاز طبیعی تا سال ۲۰۲۰ پایان خواهد یافت.
در بین ملت ها، حداقل ۳۰ کشور در سراسر جهان انرژی تجدید پذیر را در اختیار دارند که بیش از ۲۰ درصد انرژی کل زمین را تامین می کنند.
پیش بینی می شود که بازارهای ملی انرژی های تجدیدپذیر در دهه آینده و پس از آن به شدت رشد کنند.
در برخی از کشورها و حداقل دو کشور ایسلند و نروژ، تمام برق خود را با استفاده از انرژی های تجدید پذیر تولید می کنند و بسیاری از کشورهای دیگر در آینده برای رسیدن به تامین تمام انرژی های مورد نیاز خود توسط انرژی های تجدید پذیر، هدف گذاری کرده اند.
حداقل ۴۷ کشور جهان در حال حاضر بیش از ۵۰ درصد از برق خود را از منابع تجدید پذیر به دست می آورند. منابع انرژی قابل تجدید در مقایسه با سوخت های فسیلی که در تعداد محدودی از کشور های جهان متمرکز شده اند، در مناطق وسیع جغرافیایی وجود دارند .
استقرار سریع منابع انرژی تجدید پذیر و تکنولوژی های بهره وری از این انرژی ها موجب امنیت قابل توجه انرژی، کاهش تغییرات اقلیمی و منافع اقتصادی می شود.
در نظرسنجی عمومی بین المللی حمایت قوی برای ارتقای منابع تجدیدپذیر از قبیل انرژی خورشیدی و قدرت باد وجود دارد.
پیش از توسعه زغال سنگ در اواسط قرن نوزدهم، تقریبا تمام انرژی های مورد استفاده، تجدیدپذیر بودند.
بدون شک، قدیمی ترین کاربرد شناخته شده از انرژی های تجدید پذیر، به شکل زیست توده سنتی برای ایجاد آتش، به بیش از یک میلیون سال پیش باز می گردد.
احتمالا قدیمی ترین کاربرد بعدی از انرژی های تجدید پذیر، استفاده از باد برای هدایت کشتی ها بر روی آب است.
این توانایی به حدود ۷۰۰۰ سال پیش در کشتی های خلیج فارس و نیل بر می گردد. در روم باستان از چشمه های گرم، یعنی همان انرژی زمین گرمایی برای حمام کردن و گرم کردن فضا از دوران پارینه سنگی استفاده شده است.
اگر بخواهیم به زمان های بسیار قدیم باز گردیم، منابع اصلی انرژی های تجدید پذیر سنتی عبارت بودند از نیروی انسانی، قدرت حیوانی، قدرت آب، باد، آسیاب های بادی آسیاب غلتکی و هیزم، زیست توده سنتی.
جریان هوا می تواند برای توربین های بادی استفاده شود. توربین های بادی نوین در مقیاس وسیع از ۶۰۰ کیلو ولت به ۹ مگاوات افزایش قدرت داده اند.
از آنجایی که آب حدود ۸۰۰ برابر چگال تر از هوا است، حتی یک جریان آهسته ی آب یا موج های کم انرژی دریایی نیز می توانند مقدار قابل توجهی از انرژی تولید کنند. انرژی آبی در ۱۵۰ کشور تولید می شود و منطقه آسیا-اقیانوس آرام در سال ۲۰۱۰، ۳۲ درصد از انرژی آبی جهان را تولید کرده است.
انرژی خورشیدی، نور تابشی و گرمای خورشید، با استفاده از طیف وسیعی از فن آوری های همیشه در حال توسعه قابل استفاده هستند.
به عنوان مثال گرمای خورشیدی، سلول های خورشیدی، انرژی خورشیدی متمرکز (CSP)، فتوولتائیک متمرکز (CPV)، معماری خورشیدی و فتوسنتز مصنوعی، برخی از این فناوری ها هستند.
انرژی زمین گرمایی با درجه حرارت بالا از انرژی حرارتی تولید شده و ذخیره شده در زمین به دست می آید. انرژی حرارتی، نوعی انرژی است که درجه حرارت مواد را تعیین می کند.
انرژی گرمایی زمین از شکل گیری اصلی سیاره و از بین رفتن مواد رادیواکتیو و معدنی تأمین میشود.